Back Home

Vrijdagmorgen, we slapen een beetje uit pakken onze tassen in en bekijken de laatste newsflashes op TV. Op alle amerikaanse TV zenders is niets anders te zien dan kommer er kwel voor wat betreft het weer. Aan de oostkust hebben ze te maken met zware sneeuw en aan de kust van Mexico maken ze zich op voor de zwaarste storm ooit gemeten op het westelijk halfrond. Wij hebben de laatste 2 dagen ook al gemerkt dat het drukkender warm is geworden en de lucht grijs. De eerste voortekenen zijn duidelijk ; Austin moeten we verlaten vóór het weekend ! Op de Dell World App lezen we dat vanuit Austin naar het oosten al vluchten zijn geannuleerd. Nee toch ? Het zal toch niet dat ... ? We lezen nog niets verder over vluchten naar Europa die zijn vertraagd maar er gaat flink wat aankomen, thats for sure.

De middag lopen we een beetje door Austin vanaf onze 15th street naar 1st street, her en der pakken we nog een winkeltje mee. Man man wat is het benauwd ! Een vochtigheid niet normaal. Af en toe valt een mals buitje. We pakken als brunch nog even de Mexicaan mee, bekijken de Colorodo River en wandelen weer rustig terug. Dan breekt de eerste bui los, jongen ! Grote druppels en al snel stromen de eerste straten schoon en worden de kolken gevuld met grijze stroomtjes water. Effe lekker spoelen zegt Robert. Bijna kleddernat rennen we ons hotel in en nemen de taxi naar het vliegveld. Alle Toro Rosso mensen in ons hotel lopen als mieren door elkaar, hier vlakbij blijkt de eerste F1 trainingsdag al afgelast te zijn en whats more to come ? Onze rit naar het vliegveld duurt ff, ouderwets en vertrouwd staan we weer eens in de file en wat regent het hard nu.

Het wachten op zon vliegveld is maar niets. Een beetje de tijd uitzitten met een bits and byte. Maar vooralsnog geen vertraging, we zijn net op tijd weg hier. Buiten is het weer droog. Morgen verwachten ze écht slecht weer tot en met maandag. De vlucht terug is blijkbaar met windje-mee, want volgens de InFlight Entertainment van BA is het dit keer 8 1/2 uur naar London. De vlucht valt reuze mee. Niemand wordt dit keer ziek, zwakker of misselijk. We suffen zelfs zo nu en dan een beetje weg. In London soepeltjes door de Security en door. Geen haastwerk. Maar waar is Floris ? Heen moest eerst Robert best lang wachten en nu staat Floris te wachten. Wat heeft-ie in zijn tas zitten ? Het blijken twee kadootjes voor het thuisfront te zijn die op de rontgen er blijkbaar erg verdacht uitzien. Maar gelukkig, niets aan de hand en zonder extra "body check" mogen we weer door.

De laatste etappe naar NL gaat zonder problemen. We worden opgewacht door onze gezinnetjes en na een korte kennismaking nemen we direct weer afscheid. Dell World is voor dit jaar voorbij, het kennisdelen kan gaan beginnen ! Lets Rock !